نخستین بار که با نام نجفِ دریابندری آشنا شدم وقتی بود که در جُنگِ هنر و ادبِ امروز که به همتِ حسین رازی منتشر می‌شد یک شاخه گل سرخ برای امیلی را خواندم که دریابندری ترجمه کرده بود سال ۱۳۳۴ یا ۱۳۳۵ من در آن روزگار طلبه‌ نوجوانی بودم که در کنارِ کتاب‌های فقه و اصول و منطق و فلسفه، که عملاً سیلابس درسی‌ام بود، هرچه به دستم می‌افتاد می‌خواندم.

مدیرکل فرهنگ و ارشاد استان بوشهر با ذکر این نکته که از ابتدای خبر درگذشت ایشان تلاش نمودیم‌ تا با انتقال پیکر ایشان آرامگاه درخور شأنی در محلی منحصر بفرد برای ایشان در نظر بگیریم.

یکی دیگر از عوامل واقعا مؤثر در یادگیریِ زبانِ انگلیسی من سینما بود. سینمایِ شرکت نفت. سینمایی که آن موقع اسمش تاج بود.