نخل های کوچولوی دشتستان

 پروفسور سینا دوبرادران – امروز روز غم انگیزی برای من بود. وقتی در سال ۱۳۹۰ به عنوان برترین دانشجوی دکترای ایران و دانش آموخته برتر بنیاد ملی نخبگان انتخاب شدم به اسم خودم توجه ای نداشتم، حس خوبی داشتم چون باعث اعتلای نام استان بوشهر، دشتستان و برازجان در پایتخت شده بودم. بعدها بارها و بارها این حس برایم تکرار شد از جمله وقتی به عنوان یکی از دانشمندان و محققین برتر دنیا در حیطه علوم زیست محیطی انتخاب شدم، وقتی که از طرف وزارت علوم به خاطر اعتلای نام خلیج همیشه فارس ایران در زمره ۱۰ دانشمند برتر ایران مورد تقدیر قرار گرفتم، وقتی که بارها در زمره محققین برتر ایران قرار گرفتم، وقتی چندین بار به عنوان محقق نمونه استان انتخاب شدم و ….

وقتی در مقیاس بین المللی بارها با مطالعات بین المللی که در اروپا انجام داده بودم باعث اعتلای نام ایران همیشه سرافراز شدم. مطالعاتی که نتایج آن به گنجینه دانش بشری می افزود. وقتی که در آلمان پیشنهاد پوزیشن تدریس در دانشگاه داشتم، وقتی که بارها از طرف دانشگاه های بزرگ و خوش آب و هوای کشور پیشنهاد همکاری داشتم نه تنها توجهی نکردم بلکه این پیشنهادها حتی ذره ای مرا تحت تاثیر قرار نمی داد. آخر مگر میشد به جایی غیر از سواحل همیشه نیلگون خلیج فارس و نخل های استوار، زیبا و سرسبز دشتستان برای زندگی فکر کرد، می شد!؟ برای من هیچوقت جایی غیر از اینجا، آنجایی که به آن تعلق دارم و در کنار مردم خونگرم و مهربانش ذره ذره قد کشیده بودم، معنا پیدا نمیکرد، نه واقعا جایی معنا پیدا نمیکرد.

امروز وقتی خبردار شدم نخل هایی که با دستان خودم کاشته بودم و تنها د‌و ماه سن داشتند بی حصار شده اند باورم نمیشد که در و دیوار و فنس کوتاهی که برای حفاظت نخل های کوچولو از دست حیوانات تدارک دیده شده بود آوار شده باشند، نتوانستم طاقت بیاورم و به نخل های کوچولو که برای محافظت آن ها در برابر آفتاب سوزان پیش های (برگ‌های) نخل در اطراف آن ها تدارک دیده شده بود سر نزنم. شتابان پس از یک روز سخت کاری از دانشگاه بیرون زدم وقتی در گرمای ساعت ۳ ظهر مقابل نخل ها از ماشین پیاده شدم چنان بهت زده بودم که حال و روزم وصفی نداشت.

ناراحتی من بخاطر مسائل مادی نبود چون دوستان نزدیک من بی توجهی مرا به این مسائل کاملا میشناسند، بهت و اندوه من از این بود که این نخل های کوچولو دیگر از دستان حیوانات در امان نیستند. عجیب آنکه باغبان نخل ها برای نشستن و چای خوردن جایی غیر از کپری کوچولو نداشت، متوجه نشدم زمینی که تنها نشستگاه انسانی آن کپری کوچولو بود و هیچ ساختمان و سازه انسانی غیر از استخر آبیاری نداشت چطور و با چه ادله ای تخریب شده است، زمینی که مجوز گلخانه آن هم در دست اقدام بود و جهاد کشاورزی دشتستان استعلام های اولیه آن را نیز انجام داده است.

لحظه ای که مبهوت به نخل های بی حصار و دیگر بی پناه می نگریستم از ذهنم گذشت که نقش کوچولویی که می خواستم با کاشت نخل ها و گلخانه ای کوچولو در آبادانی شهرم داشته باشم چه راحت مورد هجوم قرار گرفته است. دوستی نزدیک وقتی شنید، تلفنی با ناراحتی به من گفت حقت است چون آمدی اینجا ماندی و پیشنهاد دانشگاه آلمان را رد کردی اما من در دلم به این فکر می کردم که چگونه دوباره بسازم. دوباره از تنب گرو ( تنب گوراب) به سمت بوشهر حرکت کردم حدود ساعت ۱۶:۵۰ دقیقه رسیدم به دفتر کارم در دانشگاه علوم پزشکی بوشهر. میدانستم تنها چیزی که آرامم می کند نوشتن است، بله باید می نوشتم، باید مقاله ای را با عنوان

“Social and cultural clean up program as an effective solution to increase the beachgoer awareness and mitigation of marine contamination: The Persian Gulf as a case”

که گزارشی علمی از کار فرهنگی-اجتماعی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر و مرکز تحقیقات بهداشت محیط سیستمی و انرژی در جهت کاهش آلودگی های سواحل خلیح فارس بود را به اتمام می رساندم کاری که با همکاری دانشجویان و فرهیختگان استانی صورت پذیرفته بود.

هرچند امر‌وز یکی از روزهای بد زندگی من بود ولی من اینجا می مانم و دوباره می سازم:

اول نخل های بی پناه را از دست حیوانات حفظ خواهم کرد و بعد مثل همیشه در نقش یک معلم جوانان این مرز و بوم را که آینده ما و ایران ما در دستان آن هاست.

۲۱ خرداد ماه ۱۴۰۲

دفتر کارم پردیس دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

ساعت ١٩:٣٠