حیدر کاشف : چپ و راست پیام های تبریک سرازیر می شود.تبریک هایی خشک و خالی که فقط نداشته ها را به یادمان می آورد. روز «اهل قلم» است. همان ها که سر پیری یا درد نان دارند یا رنج مسکن و بیمه و… در همه سالهایی که جوانیم را به نوشتن گره زدم جز…
سایت خبری تحلیلی صدای استان:
حیدر کاشف : چپ و راست پیام های تبریک سرازیر می شود.تبریک هایی خشک و خالی که فقط نداشته ها را به یادمان می آورد.
روز «اهل قلم» است. همان ها که سر پیری یا درد نان دارند یا رنج مسکن و بیمه و…
در همه سالهایی که جوانیم را به نوشتن گره زدم جز همین تبریک های گاه و بی گاه برداشتی و حاصلی نداشتم.
نمی دانم اولین بار کِی و چطور این رسالت روی دوش اهل قلم افتاد که بی مزد و منت کار کنند و وقت و توانی که می شد روی امورات دیگری گذاشت صرف نوشتن کنند.
هرچه بود فریب تاریخی ای بود که ما خوردیم.
یک سوزن هم به خودمان بزنیم، راستش هر کاری و صنفی که بی مایه و مزد باشد، تَه قصه، آدمهاش یا به کم‌کاری می رسند یا به بی مایگی، یا تن به بازی ارباب و رعیتی می دهند.
این خاصیت آدمی است، آنچه مایه لازم ندارد، نان فطیر است. بگذارید رُک بگویم کار بی مزد و مواجب مُفت نمی ارزد. نه گرسنگی نویسنده به تحسین دیگری می ارزد و نه این تبریک های سالی یک بار برای اهلش نان و آب می‌شود.
ذهنی که درگیر یک قِران و ده شاهی باشد البته نه تراوشاتش به درد جامعه می خورد و نه به قول شاعر«خاطر که حزین باشد» درد انسان ها اولویتی برایش دارد.
نویسندگی شغل نیست، پول ندارد، اما کسی نپرسیده چرا؟!
کدام ناشر یا کدام رسانه بدون درآمد کار می کند؟! چرا ارزش ریالی کاغذ و چاپ بیشتر از خود اثر است؟!
جامعه ای که در آن کتاب، خبر، گزارش و هر اثر قلمی بی مزد باشد سرنوشت فرهنگ و زیست اجتماعیش چه خواهد بود؟!
ازینها که بگذریم، کدام خبرنگار یا نویسنده ای در مسیر عدالت و انصاف قدم خواهد زد؟! به چه بهایی حاضر است انواع تهمت ها و بی انصافی ها و گاه خطر شکایت و دادگاه را به جان بخرد؟!
این ها البته هیچوقت جوابی نداشته اند که قانع کننده باشد در عوض به همان عشق موهوم و رسالت نانوشته حواله داده شده ایم.
هرسال جار زده ایم که اهل قلم نیاز به توجه دارد. نقش نهادی همچون وزارت ارشاد یا نهادهای غیردولتی مرتبط نباید در حد صدور مجوز و بگیر و ببند باقی بماند. نیاز به حمایت مادی و پشتوانه سازی برای زندگی پر ملال امروز نیاز واقعی اهل قلم است.
گرچه که هرچیزی در اثر تکرار و البته بی توجهی طرف مقابل، لوث و لوس می شود و تبدیل به غر زدن های گذرا می گردد.
داستان شرافت قلم و رسالت اجتماعی و ..را همه می دانیم، اما این‌ها نه در جوانی نان می شود و نه در پیری عصای دست.