چه شهردار کنونی با تبصره یا ترفندی بماند و چه شهردار جدید انتخاب شود نمی تواند به امور جاری اکتفا کند و کار ویژه و ماندگاری هم باید انجام دهد… هر چند شهردار تهران گفته است در منصب خود می ماند و منتظر آخرین تفسیرها دربارۀ شمول قانون منع به کارگیری بازنشستگان است اما ظاهرا…
سایت خبری تحلیلی صدای استان:
هر چند شهردار تهران گفته است در منصب خود می ماند و منتظر آخرین تفسیرها دربارۀ شمول قانون منع به کارگیری بازنشستگان است اما ظاهرا بخت چندانی ندارد و تهران در کمتر از دو سال، سومین شهردار را به خود خواهد دید.
این که شهر در این مدت کوتاه سومین شهردار را به خود ببیند اتفاق خوبی نیست ولی پیش آمده و اگر چه زیان هایی بر آن مترتب است اما چنانچه انتخاب سوم درست و متناسب باشد چه بسا جبران مافات کند.
محمد علی افشانی آمده بود که بماند و حالا نیز دوست دارد بماند و این اشتیاق چندان است که دست مایۀ انتقاداتی هم شده است اما وقتی قانون او را مستثنا نشمارد یا هنوز نشمرده چاره ای نیست جز آن که کنار برود و این شِق البته محتمل است.
چنانچه شهردار تهران ماندنی نباشد و تور قانون او را هم در برگیرد شورا دو راه دارد: یا از جمع خود و البته طبعا و ترجیحا مهندس محسن هاشمی را برای کرسی شهرداری تهران به وزارت کشور معرفی کند یا از بیرون و بر سر چهره هایی چون مهندس عباس آخوندی یا پیروز حناچی توافق کنند.
واقعیت این است که شهردار کنونی، چهرۀ جذابی از کار درنیامده و وجه بوروکراتیک و اداری او می چربد.
درست است که غلامحسین کرباسچی و محمد باقر قالیباف هم جدی بودند و کمتر اهل سخن اما مدیران نشسته نبودند و اینجا و آنجا دیده می شدند.
افشانی اما انگار متوجه نیست منتخب شورای شهری است که با هزار امید شکل گرفته و نوع رفتار او با روزنامه نگاران شاغل در مؤسسه همشهری اگر هم با قواعد اداری سازگار بود و برای حفظ مجموعه صورت پذیرفت اما توی ذوق می زد.
نویسندۀ این سطور نه بساز و بفروش است نه به جز یک دورۀ کوتاه با مجلات همشهری همکاری داشته که حالا اخراج شده باشد و نه از دریافت مجوز طرح ترافیک بازمانده و اتفاقا شماری از بهترین دوستان و همکاران در این دوره مسؤولیت هایی کسب کرده اند اما از تغییر شهردار کنونی می توان استقبال کرد چون مجموعا دل‌چسب نیست.
اگر هم قرار بر ماندن ایشان باشد و بتواند تبصره ای بیابد نیز بهتر است تغییراتی در روش و شیوۀ خود ایجاد کند و از لاک خود بیرون بیاید.
می دانیم شهرداری تهران ۵۰ هزار میلیارد تومان بدهی دارد و به یک روایت ۷۰ هزار کارمند و به روایتی ۹۰ هزار حقوق بگیر دارد و هر ماه ۷۰۰ میلیارد تومان باید به آنان پرداخت و میزان درآمد ماهانۀ شهرداری نزدیک به همین عدد است و اصطلاحا هشتِ آن گرو نُه ش است و با این اوضاع اقتصادی نیز پیش بینی می شود درآمد مجوزهای ساخت و ساز کاهش یابد.
مردم اما انتظار دارند شهردار تهران فیلی هوا کند و به امور عادی اکتفا نشود.
هر شهرداری را با یک یا چند پروژه خاص به یاد می آوریم و نمی تواند به امور اداری روزمره بسنده کند.
کما این که اولین شهردار تهران (محمد توسلی) هنوز و بعد از ۴۰ سال با طرح ترافیک و خطوط ویژه اتوبوس رانی شناخته می شود و محمد نبی حبیبی که بودجۀ چندانی نداشت با تغییر سیستم جمع آوری زباله از گاری به نیسان.
بعد از جنگ اما غلامحسین کرباسچی شهرداری تهران را متحول کرد. در نگاه بیرونی مردم زیاد کاری ندارند فلان پروژه چقدر تمام شده اما احداث پارک و بزرگراه و ساخت فرهنگسرا را می بینند. کارهایی که پیش از آن انجام نشده بود. فهرست اقدامات دورۀ کرباسچی بلند بالاست و ممکن است خوانندۀ این سطور منتقد باشد و بگوید کاش این کارها نبود و شهر هم عمودی گسترش نمی یافت و در کوچۀ ۶ متری ساختمان های بلند مرتبه بالا نمی رفت یا باغات شما شهر حفظ می شد.
با هر یک از این قضاوت ها اما بزرگراه ها و فرهنگسراها و روزنامۀ همشهری وفروشگاه شهروند به آن دوره منتسب می شود.
مرتضی الویری نیز با شعار تبدیل پادگان ها به فضای سبز روی کار آمد و البته کاملا موفق نشد.
احمدی نژاد هم می خواست با قطار هوایی شناخته شود و نوع مواجهه با شهروندان. قالیباف هم با تونل ها و اتوبوس تندرو و احداث بوستان هایی در شرق تهران و البته پروژه هایی ماندگار چون پل طبیعت و باغ کتاب.
قصد ندارم فهرستی از اقدامات شهرداران مختلف را ردیف کنم و شهرداران محدود به افراد یاد شده نیستند بلکه غرض این است که هر شهردار را با یک یا چند پروژه خاص می شناسیم و گرایش های سیاسی و اتفاقات درون سیستمی و بدهی هایی که بر جای می گذارد بحث دیگری است./عصرایران