دنیای سیاست، دنیای آرمان گرایی نیست؛ چه در ایران، چه در هر نقطه از دنیا. انتخابات هم همین است؛ هیچ کس هم همانی نمی شود که ما دوست داریم باشد…
سایت خبری تحلیلی صدای استان:
مصطفی ارجمند؛ اصولا زندگی هم همین است؛ مگر فرزندان ما، همسران ما، دقیقا همانانی هستند که انتهای آمال و آرزوهای ماست؟! قطعا خیر…
۶ نفر برای انتخابات ریاست جمهوری تایید شده اند، هیچکدام از این ۶ نفر، دقیقا شبیه هم نیستند و یک نفرشان، به لحاظ گفتمانی، زمین تا آسمان با بقیه فرق دارد…
پزشکیان که رزومه اش مشخص است و هیچ رقمه شبیه ۶ تای دیگر نیست اما همین قالیباف هم هرگز شبیه جلیلی نیست، این دو هم تفاوت های جدی در سلیقه سیاسی و فکری دارند.
از میان این ۶ نفر، حداقل یک نفر به ما و فکرمان نزدیک تر است، برای من پزشکیان، برای دوست دیگری جلیلی…
رییس جمهور شخص دوم ایران است، او موظف است بر اساس قانون اساسی و سیاست های کلی نظام حرکت کند و طبیعتا نمی توان از او انتظار داشت خارج از چارچوب های اساسی کشور حرکت کند و صد البته که باید برای انتخاب وزرایش، برای اجرای سیاست هایش، برای اصلاح روندهای معیوب، چانه زنی کند و بجنگد و شاید هم آن طور که دوست دارد نشود اما قطعا رییس دولت در زندگی تک تک شهروندان، در سفره های شان، در آزادی بیان شان، در آزادی های اجتماعی شان، در سالم سازی فضای اداری، در چینش مدیران کشور و بسیاری رویکردها اثرگذار است.
حرف های آنان که می گویند رییس جمهور کاره ای نیست را باور نکنید، قطعا احمدی نژاد با خاتمی تفاوت دارد، روحانی با رییسی تفاوت دارد، پزشکیان با جلیلی تفاوت دارد و تبعات حضور هر کدام را هم در ساحت سیاست ایران، دیده ایم.
پزشکیان گزینه مطلوب من است، رزومه اش را خوانده ام، نگاه چند ده ساله اش به مسائل را هم دیده ام و امروز که فرصتی برای بسط نگاهش دارد چرا پا پس بکشیم؟!
آرمانی گفتن و شنفتن در سیاست، نتیجه اش همین می شود که دیده ایم، منتظر معجزه نباید بود، از پزشکیان هم نباید توقع ید بیضا داشت اما اگر همین که هست بماند به نظرم شایسته ریاست جمهوری است و احتمالا حال مان بهتر خواهد بود